بهار آن دل که خون گردد به سودای گل رویی

ختن فکری که بندد آشیان در حلقهٔ مویی

سحر آهی که جوشد با هوای سیر گلزاری

گهر اشکی که غلتد در غبار حسرت کویی

ز پای مور تا بال مگس صد بار سنجیدم

نشد بی اعتباریهای من سنگ ترازویی

چو گل امشب به آن رنگ آبرو برخوبش می بالم

که پنداری به خاک پای او مالیده ام رویی

به صد الفت فریبم داد اما داغ کرد آخر

گل اندام سمن بویی ، چمن رنگ شرر خویی

سر سوداپرست ، آوارگی تا کی کشد یارب

گرفتم بالشی دیگر ندارم ، کنج زانویی

تلاش دست از ترک تعلق می شود ظاهر

ز دنیا نیست دل برداشتن بی زور بازویی

ز درد مطلب نایاب بر خود می تپد هرکس

جهان گردی ست توفان بردهٔ جولان آهویی

وداع فرصت دیدار بی ماتم نمی باشد

ز مژگان چشم قربانی پریشان کرده گیسویی

قد خم گشته ای در رهن صد عقبا امل دارم

به این دنباله داریها کم افتاده ست ابرویی

بنای محض قانع بودن ست از نقش موهومم

که من چون موی چینی نیستم جزسایهٔ مویی

درین گلشن ز بس تنگست بیدل جای آسودن

نگردانید گل هم بی شکست رنگ پهلویی